معرفی منبع درس و فهرست مطالب

منبع درس نمایش در ایران نوشته شهاب پازوکی با نظارت دکتر الیاس صفاران برای دانشجویان رشته هنر و رسانه دانشگاه پیام نور شامل 104 صفحه

نسخه چاپ شده این فایل در دو سایز A4  و A5 در بخش خرید کتاب رشته هنر در فروشگاه موجود بوده و همچنین نسخه دیجیتالی آن با کلیک بروی لینک «دانلود نمایش در ایران pdf» امکانپذیر خواهد بود.

• فصل اول: کلیاتی در مورد هنر نمایش

• فصل دوم: آیین و نمایش در ایران پیش از اسلام

• فصل سوم: گونه های نمایش سنتی ایران

• فصل چهارم: درآمدی به تعزیه؛ هنر بومی ایران

مقدمه

نمایش به عنوان یک شیوه ارتباطی ،خاص در ابعاد گوناگون زندگی بشر را تحت تأثیر خود قرار داده است. تجربه نشان داده که این هنر در اعصار مختلف ابزار مناسبی برای برقراری تعاملات فرهنگی و مناسبات فکری، ملموس ترین قالب برای طرح مضامین فلسفی و عقیدتی و مهمترین طرق تعمق در موضوعات انسانی و کیهانی بوده است. نمایش پدیده ای فراگیر و جهان شمول است. امروزه زندگی انسان به واسطهٔ دستاوردهای تکنولوژیک، ارتباطی در محاصره و سیطره رسانه های نمایشی قرار گرفته است. صرف نظر از این رسانه های همسو و وحدت یافته با اصول ارتباطی نمایش می توان اشکال گوناگون بیان نمایشی را در هر جامعه ای سراغ گرفت. هر چند ممکن است این اشکال بیانی با قالب مرسوم و پذیرفته شده نمایش تفاوت داشته باشند، اما مؤلفه های ماهوی چون نمایشگری بازنمود و مشاهده از جمله مشتركات بنیادین همه آنها به حساب می آید. به نظر می رسد نتوان جامعه ای را تصور کرد که در آن شکلی از بیان نمایشی حتی در ابتدایی ترین سطح – وجود نداشته باشد یا انسانی را یافت که در طول دوران زندگی خود در معرض پدیده نمایش قرار نگرفته و نتواند تعریفی ساده و پیش پا افتاده از نمایش ارائه دهد.

مفهوم نمایش و تئاتر

صاحبنظران هنرهای نمایشی بر اساس بینش و استنباط خود تعاریف متعدد و کم وبیش مشابهی از نمایش و تئاتر ارائه کرده اند. بیشتر فرهنگ نامه ها نیز در بیان تعریف نمایش و تئاتر معمولاً این دو واژه را مترادف و هم معنی یکدیگر در نظر گرفته اند. هرچند بررسی این تعاریف و دقت در آنها در گام نخست بر مشابهت و هـم سانی این دو پدیده صحه می گذارند اما شناخت و درک ساز و کار آفرینش هنری هر یک تفاوت های مفهومی آنها را آشکار می سازد. نمایش و تئاتر علی رغم خاستگاه تاریخی مشترک و بهره مندی از اصولی ثابت و مشخص نظیر بازآفرینی و تجسم بخشی و ارتباط زنده و بی واسطه میان بازیگر و تماشاگر، دو مسیر متفاوت را پیمودند که اولی به سنن دیرپای نمایش شرقی و دیگری به جهان تغییر و تحولات عظیم تئاتر غربی ختم شد. به نظر میرسد یکی از قدیمی ترین تعاریف از نمایش توسط ارسطو ارائه شده است. او در سده چهارم پیش از میلاد در اثر ماندگار خود فن شعر نمایش را تقلید عمل» معرفی کرد.